Wiktor Diegtiarienko
Z Czarnobyl Wiki
To jest nie tylko zatwierdzona wersja strony, ale również ostatnia jej wersja.
| Wiktor Diegtiarienko | |
|---|---|
| Wiktor Michajłowicz Diegtiarienko | |
 | |
| Stanowisko | |
| Operator GCN | |
| Informacje biograficzne | |
| Imię i nazwisko | Wiktor Diegtiarienko |
| Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1954 Riazań |
| Data i miejsce śmierci | 19 maja 1986 († 31 l.) Moskwa |
| Przyczyna śmierci | Zespół Ostrej Choroby Popromiennej IV. stopnia |
| Tytuł zawodowy | Inżynier |
| Kariera zawodowa | |
| Pracodawca | Czarnobylska Elektrownia Jądrowa |
| Okres | 13.08.1982 – 19.05.1986 |
| Wydział | II. wydział reaktorów (RC-2) |
| W momencie awarii | Południowa hala GCN |
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 10 sierpnia 1954 w Riazaniu. Pracę w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej rozpoczął w 13 sierpnia 1982[1] na stanowisku elektromontera na wydziale ochrony pracy. W październiku 1984 objął stanowisko operatora głównych pomp cyrkulacyjnych na II. wydziale reaktorów[2].
26 kwietnia 1986[edytuj | edytuj kod]
W momencie wypadku znajdował się na terenie południowej hali pomp cyrkulacyjnych (GCN). W konsekwencji wybuchu doznał szeregu oparzeń termicznych i popromiennych. Krótko po eksplozji odnaleziony przez Aleksandra Juwczenkę który tak relacjonuje to zdarzenie:(...) To był mój operator, Wiktor Diegtiarenko, poznałem go tylko po głosie, bo miał spaloną twarz. Cały był we krwi. (...) Wiktor był nadal w szoku ale powiedział mi że w chwili eksplozji był blisko pomp razem z Rusanowskim drugim operatorem pomp i że on tam pozostał i trzeba mu pomóc[3].
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Od 26 kwietnia hospitalizowany na oddziale klinicznym Instytutu Biofizyki w Moskwie. Przyjął dawkę szacowaną na 600 rem[4]. Zmarł 19 maja 1986 w wieku 31 lat w wyniku Zespołu Ostrej Choroby Popromiennej IV. stopnia. Został pochowany na cmentarzu Mitińskim w Moskwie.
Prywatnie[edytuj | edytuj kod]
Pozostawił żonę Tatianę Dmitrijewnę oraz dwoje dzieci: Węrę (ur. 1982) oraz Ilję (ur. 1985)[5].
Odznaczenia[2][edytuj | edytuj kod]
- Order „Znak Honoru” (ZSRR, 1986)
- Order „Za Odwagę” III klasy (Ukraina, 2008)[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1,0 1,1 Wiktor Michajłowicz Diegtiarienko (ros.). chnpp.gov.ua. [dostęp 2021-01-17].
- ↑ 2,0 2,1 Gieroi-likwidatory (ros.). chnpp.gov.ua. [dostęp 2022-01-16].
- ↑ Relacja Aleksandra Juwczenki dla filmu Zero Hour: Disaster at Chernobyl (reż. Renny Bartlett, 2004)
- ↑ Wiktor Michajłowicz Diegtiarienko w rejestrze Muzeum Czarnobylskiego w Kijowie (ukr.). memory.chornobylmuseum.kiev.ua. [dostęp 2021-01-17].
- ↑ Spis ofiar śmiertelnych awarii w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej sporządzonych przez KGB.
- ↑ Dekret Prezydenta Ukrainy nr 1156/2008 z 12 grudnia 2008 r.
| |||||||||||
