PZRO Burakówka

Brama wjazdowa do składowiska

PZRO „Burakówka” (ros. ПЗРО „Буряковка”), Punkt Składowania Odpadów Promieniotwórczych „Burakówka” (ros. Пункт Захоронения Радиоактивных Отходов „Буряковка”) – punkt składowania odpadów nisko i średnio promieniotwórczych które były wykorzystywane w czasie usuwania skutków wypadku w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej.

Historia

Budowę PZRO rozpoczęto we wrześniu 1986 a jego eksploatację w lutym 1987. Nazwa składowiska pochodzi od nazwy wsi, położonej w pobliżu.

Specyfikacja

PZRO przeznaczone jest do przechowywania niepalnych odpadów stałych I. i II. grupy według klasyfikacji SPORO-85 na okres do 300 lat. Za projekt składowiska odpowiadał WNIIPIET. Składowisko ma kształt prostokątnego placu o wymiarach 1200 x 700 metrów (84 ha). Na jego obszarze wykonanych jest 30 wykopów o wymiarach 50 m x 150 m wyłożonych na dnie warstwami gliny i piasku o grubości 1 metra. Każdy wykop może pomieścić 20-25 tys. m³ odpadów radioaktywnych. Jest to składowisko odpadów nisko i średnio radioaktywnych (do 5 R/h) choć większość z odpadów znajdujących się tam jest nisko aktywna (do 1R/h). Od początku eksploatacji składowano 1330,5 tys. ton (665,25 tys. m³) odpdów pochodzenia czarnobylskiego. Oprócz mogilnika gruntowego, PZRO „Burakówka” posiada także plac – „osadnik” – dla zanieczyszczonego radionuklidem sprzętu. W południowej części składowiska znajduje się około pół tysiąca skażonych radioaktywnie pojazdów używanych przy akcji neutralizacji skutków katastrofy. W 2012 GSP „CPORO”  w porozumieniu z Urzędem Dozoru Jądrowego Ukrainy (SNRC), rozpoczął demontaż i fragmentację tego sprzętu.