Ludmiła Ignatienko

Ludmiła Ignatenko podczas uroczystości rocznicowych (26 kwietnia 1987)

Ludmiła Andriejewna Ignatienko (ros. Людмилa Андреевна Игнатенко; ur. 1963) – żona Wasilija, strażaka uczestniczącego w akcji gaśniczej w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej 26 kwietnia 1986 roku, będącego jedną z ofiar śmiertelnych wypadku.

Życiorys

Do Prypeci przyjechała w 1979, po ukończeniu szkoły w wieku 16 lat. Otrzymała zakwaterowanie w jednym z hoteli pracowniczych. Pracowała w stołówce elektrowni jako cukiernik. Niedługo potem poznała swojego przyszłego męża Wasilja. Pobrali się 24 września 1983. Otrzymali wówczas zakwaterowanie na pierwszym piętrze hotelu pracowniczego przeznaczonego dla członków straży znajdującego się w sąsiedztwie remizy. Mieli do dyspozycji pokój oraz współdzieloną z pozostałymi mieszkańcami kuchnię. Wkrótce potem zaszła w bliźniaczą ciążę, ale poroniła. W połowie 1986 ponownie spodziewała się dziecka.

26 kwietnia 1986

W nocy 25 kwietnia para planowała wizytę u rodziców Wasilija, którzy mieszkali we wsi po drugiej stronie granicy na Białorusi, aby pomóc im w sadzeniu ziemniaków. Otrzymali już dokument zezwalający im na przekroczenie granicy. Mieli wyruszyć z miasta około czwartej nad ranem pierwszym pociągiem.

Około godziny 1:30 w nocy Ludmiła usłyszała, jak trzy wozy strażackie przygotowują się do wyjazdu, wyjrzała z balkonu, aby zapytać męża dokąd jadą.

W środku nocy słyszę jakiś szum. Wyjrzałam przez okno. Zobaczył mnie. – Zamknij okno i śpij. Pożar w elektrowni. Wrócę niebawem. Samego wybuchu nie widziałam. Tylko płomienie. Wszystko dosłownie się świeciło. Całe niebo. Wysokie płomienie. Żar. Straszliwy żar.

Według relacji zawartej w książce Krzyk Czarnobyla Swietłany Aleksijewicz podczas pogrzebu męża miała trzymać w rękach kwiaty (sześć czerwonych goździków) oraz jego buty, których nie mógł mieć założonych w wyniku opuchlizny stóp. W chwili wypadku była w szóstym miesiącu ciąży. Jej córka żyła tylko pięć dni po urodzeniu. Urodziła się z wadą serca i marskością wątroby. Ludmiła otrzymała dwupokojowe mieszkanie w jednym z dwudziestu bloków dla rodzin ofiar wypadku w Kijowie w dzielnicy Trojeszczyna (ul. Honoré de Balzaca). Po 1986 studiowała na kierunku technologia przemysłu spożywczego. Z kolejnego związku miała syna Tolję, który również zmarł. Po tym wydarzeniu doznała mikroudaru i przeszła kilka operacji. Obecnie nadal mieszka w Kijowie.