Nikołaj Fomin
| Nikołaj Fomin | |
|---|---|
| Nikołaj Maksymowicz Fomin | |
 Nikołaj Fomin podczas procesu (1987) | |
| Stanowisko | |
| Naczelny inżynier elektrowni | |
| Informacje biograficzne | |
| Imię i nazwisko | Nikołaj Maksymowicz Fomin |
| Tytuł zawodowy | Inżynier |
| Kariera zawodowa | |
| Pracodawca | Czarnobylska Elektrownia Jądrowa |
| Okres | 1972 - 15.06.1986 |
| Stanowisko | Naczelny inżynier elektrowni |
| W momencie awarii | W swoim mieszkaniu w Prypeci |
.jpg)
Nikołaj Maksymowicz Fomin (ros. Николай Максимович Фомин; ur. 1937 we wsi Nowoekonomiczne) –,naczelny inżynier Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej w latach 1983-86.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1937 we wsi Nowoekonomiczne w obwodzie Donieckim w Ukraińskiej SRR. Pracę w CEJ rozpoczął w końcu 1972. Wcześniej pracował w połtawskich sieciach energetycznych oraz Zaporowskiej TES[1]. Ukończył korespondencyjny kurs inżynierii atomowej. Na pytanie dotyczące niebezpieczeństwa awarii reaktora miał zwykle mawiać że "Szansa awarii jest absolutnie minimalna, mniej więcej taka ze cię trafi meteoryt"[2]. Jedna z osób wypowiadających się w filmie dokumentalnym Czarnobyl. Godzina Zero wysnuwa twierdzenie że Fomin awansował na stanowisko naczelnego inżyniera głównie za sprawą bycia sekretarzem partii[2]. W czerwcu 1983 został powołany na stanowisko naczelnego inżyniera elektrowni. W końcu 1985 przeżył poważny wypadek samochodowy gdzie doznał szeregu obrażeń i złamania kręgosłupa co doprowadziło do częściowego, czasowego paraliżu ciała. Do czynnej pracy powrócił 26 marca 1986[1]. Zatwierdził scenariusz programu testowego w wyniku którego doszło do wypadku. O awarii został powiadomiony przez naczelnika zmiany elektrowni Borisa Rogożkina około czwartej nad ranem[3]. Został aresztowany 19 sierpnia 1986[4]. Pierwotnie tzw. Proces Czarnobylski miał odbyć się 24 marca 1987 ale z uwagi na doznanie załamania nerwowego w śledztwie w wyniku którego próbował popełnić samobójstwo, przecinając sobie żyły kawałkiem szkła za stłuczonych okularów został on przesunięty na 7 lipca[5]. W 1988 został przewieziony do Rybińskiego szpitala psychoneurologicznego dla osadzonych. Zgodnie z wnioskiem konsylium lekarzy z Jarosławskiego Instytutu Medycznego zdiagnozowano u niego psychozę reaktywną[6]. 26 października 1990 po interwencji rodziny, został przewieziony do cywilnego szpitala psychiatrycznego w rejonie twerskim[6]. Po wyjściu na wolność został zatrudniony w Elektrowni Jądrowej Kalinin. W połowie lat dwutysięcznych przeszedł na emeryturę. Mieszka z żoną, dziećmi i wnukami w Udomli[3].
| „ | Zarzuca mi się wiele rzeczy. Myślę, że nie wszystko co o mnie mówią, jest sprawiedliwe. Ale obwiniam siebie za jedno: zawsze wierzyłem, że w pracy zakładu najważniejsza jest technologia, ale okazało się że najważniejsi są ludzie. Nie doceniłem ich znaczenia |
” |
| — Nikołaj M. Fomin[3] | ||
O Fominie[edytuj | edytuj kod]
| „ | „Pracowity, dumny, energiczny, próżny, mściwy, gniewny, czasem sprawiedliwy. Jego głos był przyjemnym barytonem, w chwili ekscytacji czasem załamywał się do altu, ale w zasadzie zmieniał się w piękną barwę” |
” |
| — Wiktor Smagin | ||
Prywatnie[edytuj | edytuj kod]
W Prypeci mieszkał przy Alei Lenina 23 m. 39[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1,0 1,1 Grigori Grigori Medwedew: The Truth About Chernobyl. Nowy Jork: Basic Books, 1991, s. 43. ISBN 1-85403-331-3.
- ↑ 2,0 2,1 Czarnobyl. Godzina Zero; film dokumentalny; reż. Renny Bartlett; 2004,
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Попали в историю по приговору. mn.ru. [dostęp 2019-01.05].
- ↑ Попали в историю по приговору. mn.ru. [dostęp 2017-06-19].
- ↑ Igor Kostin: Czarnobyl. Spowiedź reportera. Warszawa: Albatros, 2006, s. 101. ISBN 83-7359-458-2.
- ↑ 6,0 6,1 Diriektor Czernobylskoj AES Briuchanow umier nie rieabilitirowannym: otwietił za wsiech. mk.ru. [dostęp 2021-11-13].
- ↑ Książka telefoniczna miasta Prypeć z 1982 roku.
