Aleksandr Kudriawcew
| Aleksandr Kudriawcew | |
|---|---|
| Aleksandr Giennadijewicz Kudriawcew | |
 | |
| Stanowisko | |
| Starszy inżynier sterowania reaktorem (praktykant) | |
| Informacje biograficzne | |
| Imię i nazwisko | Aleksandr Giennadijewicz Kudriawcew |
| Data i miejsce urodzenia | 11 grudnia 1957 Kirów |
| Data i miejsce śmierci | 14 maja 1986 († 28 l.) Moskwa |
| Przyczyna śmierci | Ostra choroba popromienna |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Mitiński (Moskwa) |
| Tytuł zawodowy | Inżynier |
| Edukacja | Politechnika Leningradzka |
| Kariera zawodowa | |
| Pracodawca | Czarnobylska Elektrownia Jądrowa |
| Okres | 15.04.1981 – 14.05.1986 |
| Wydział | Wydział reaktora |
| W momencie awarii | Centrala sterowania blokiem |
| Odznaczenia | |
 | |
Życiorys
Urodził się 1 grudnia 1958 w Kirowie. Ukończył szkołę średnią nr 37 tamże[2]. W 1981 został absolwentem Politechniki Leningradzkiej. Pracę w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej rozpoczął 15 kwietnia 1981 jako młody specjalista na stanowisku operatora reaktora na wydziale reaktora. 7 lipca tego samego roku mianowany inżynierem sterowania blokiem. Stale podnosił swoje kwalifikacje zawodowe odbywając liczne kursy i szkolenia. Od listopada 1985 odbywał szkolenie na stanowisko starszego inżyniera sterowania reaktorem[3].
26 kwietnia 1986
W momencie wybuchu przebywał w centrali sterowania blokiem. Wraz z Wiktorem Proskuriakowem (odbywali szkolenia na stanowisko SIUR z innych zmian) byli obecni podczas eksperymentu aby obserwować pracę Toptunowa i tym samym zwiększać swoje doświadczenie na tym stanowisku. Po wybuchu zostali wysłani przez Diatłowa lub Akimowa do hali reaktora, aby przekręcić uchwyty systemu do ręcznego opuszczenia, przypuszczalnie zablokowanych prętów sterujących.
Przebiegli przez złoty korytarz na prawo do windy jednostki WRSO, znaleźli ją zniszczoną więc zamiast tego wspięli się po schodach na poziom +36. Po drodze zgubili Kurguza i Genricha, którzy skorzystali z innych schodów. Ze względu na całkowite zniszczenie poziomu +36 i gruz, przeszli wąskim korytarzem w kierunku hali reaktora, która była zablokowana gruzem i fragmentami zwisających węży pożarniczych które podawały wodę do resztek rdzenia reaktora, strażaków już tam nie było. Górna osłona biologiczna była pochylona, wbita w studnie reaktora, skąd było widać niebieski i czerwony żar. W chwili gdy obaj stali nad reaktorem, ich ciała pokryły się „opalenizną jądrową” i tym samym otrzymali śmiertelną dawkę promieniowania. Wrócili na poziom +10 i do sterowni, informując o zastanej sytuacji. Diatłow twierdził że się mylą, zakładając że wybuch spowodowała mieszanina wodoru i tlenu w 110 m3 zbiorniku awaryjnym a nie samym reaktorze jak było w rzeczywistości.
Śmierć
Zmarł 14 maja 1986 w wieku 28 lat w wyniku ostrej zespołu choroby popromiennej IV stopnia w Szpitalu Klinicznym nr VI w Moskwie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Mitińskim[3].
Upamiętnienie
- 29 maja 1986 został pośmiertnie wpisany do księgi honorowej Komitetu Centralnego Komsomołu w Kirowie[2].
Odznaczenia
- Order "Za Odwagę" III klasy (pośmiertnie, 2008)[4]
Przypisy
- ↑ Организация защиты населения при аварии на Чернобыльской АЭС. komariv.livejournal.com. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ 2,0 2,1 Памятный знак «Защитившим мир от радиационных катастроф». premiagi.ru. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ 3,0 3,1 Герои-ликвидаторы. chnpp.gov.ua. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ Dekret Prezydenta Ukrainy nr 1156/2008 z dnia 12 grudnia 2008 r.
| |||||||||||
