Wiktor Kibenok

Z Czarnobyl Wiki
To jest zatwierdzona wersja strony. To nie jest ostatnia jej wersja. Zobacz najnowszą wersję.
Skocz do: nawigacja, szukaj
Wiktor Kibenok
Wiktor Nikołajewicz Kibenok
Ilustracja
Stanowisko
Naczelnik warty SWPCz-6
Informacje biograficzne
Imię i nazwisko Wiktor Nikołajewicz Kibenok
Data i miejsce urodzenia 17 lutego 1963
Iwaniwka
Data i miejsce śmierci 11 maja 1986 († 23 l.)
Moskwa
Przyczyna śmierci Zespół ostrej choroby popromiennej
Miejsce spoczynku Cmentarz Mitiński (kwatera 162)
Narodowość ukraińska
Edukacja Czerkaska Szkoła Pożarowo-Techniczna Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR
Okres 1981 – 1984
Kariera zawodowa
Pracodawca Kijowski Obwodowy Urząd Spraw Wewnętrznych
Okres 1980 – 11.05.1986
Odznaczenia
Order of Lenin ribbon bar.png Order for Bravery of Ukraine.png
23 lutego 1986. Tatjana i Wiktor Kibenok (po lewej) i Ludmiła i Wasilij Ignatienko (po prawej)
Okazjonalna koperta z wizerunkiem W. N. Kibenoka.
Autocysterna AC-40 (Ural 375) o numerze 99-39 KXX należąca do SWPCz-6 którą na miejsce wypadku, 26 kwietnia przybył por. Wiktor Kibenok wraz z kierowcą sierż. Anatolijem Najdiukiem znajdująca się pod ABK-1. (lato 1986)

Wiktor Nikołajewicz Kibenok (ros. Виктор Николаевич Кибенок; ur. 17 lutego 1963 we wsi Iwaniwka, zm. 11 maja 1986 w Moskwie) – strażak, porucznik służby wewnętrznej, naczelnik warty (zmiany) SWPCz-6. 26 kwietnia 1986 dowodził jednostką straży pożarnej z Prypeci podczas akcji gaśniczej bloku energetycznego nr IV Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Jedna z ofiar śmiertelnych wypadku. Uhonorowany pośmiertnie tytułem Bohatera Związku Radzieckiego oraz Orderem Lenina (1986).

Życiorys

Urodził się 17 lutego 1963 we wsi Iwaniwka w rejonie nyżniosirohozkim w obwodzie chersońskim, w rodzinie z tradycjami strażackimi. Od 1980 pracował w organach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR. W 1984 ukończył Czerkaską Szkołę Pożarowo-Techniczną Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR (obecnie Akademia Bezpieczeństwa Pożarowego im. Bohaterów Czarnobyla). W tym samym roku w stopniu porucznika został mianowany naczelnikiem warty (zmiany) Samodzielnej Zmilitaryzowanej Jednostki Pożarniczej nr 6 (SWPCz-6) Kijowskiego Obwodowego Urzędu Spraw Wewnętrznych[1]. Był członkiem Komsomołu oraz kandydatem na mistrza sportu jednostek pożarniczych ZSRR[2].

26 kwietnia 1986

W chwili wypadku pełnił dyżur bojowy. O 1:35 jego jednostka jako druga przybyła na miejsce akcji gaśniczej wezwana jako wsparcie dla WPCz-2. Nad ranem z pierwszymi objawami choroby popromiennej został przewieziony na oddział szpitalny MSCz-126 w Prypeci gdzie otrzymał podstawową opiekę medyczną. 27 kwietnia został przewieziony na oddział radiologiczny Instytutu Biofizyki Szpitala Klinicznego nr 6 w Moskwie.

Śmierć

Zmarł 11 maja 1986 w wieku 23 lat w wyniku zespołu ostrej choroby popromiennej IV stopnia (uszkodzenia skóry i płuc[3]). Został pochowany 13 maja na tamtejszym Cmentarzu Mitińskim (kwatera 162)[2][4].

Rodzina

Dziadek Kuzma Archipowicz Kibienok oraz ojciec Nikołaj Kuzmicz Kibienok (1938-1993) byli strażakami. Ojciec został odznaczony medalem „Za odwagę w ogniu”, zmarł w wyniku choroby nowotworowej. Matka, Irina Iosifowna (1937-2017) mieszkała we Lwowie. Ponadto miał siostrę Tatjanę Nikołajewną Pjetrieczenko (ur. 1966). Żona Tatjana Nikołajewna (ur. 1962) obecnie mieszka w Kijowie..

Upamiętnienie

  • Jego imieniem nazwano ulice w kilku miastach oraz wsiach obwodu kijowskiego: Bojarki, Mironowki, Skwiry, Borodianki oraz wsiach: Zielony Bór, Sukacze, Fieniewiczie, Szpili i Koziczanka. A także miast innych obwodów Ukrainy: Warasz, Luboml, Uman, Czerkasy[2].
  • 26 kwietnia 1987 w Iwankowie w obwodzie kijowskim, na mocy decyzji Rady Regionalnej Kijowa wzniesiono pomnik będący jego wizerunkiem. Popiersie zostało wykonane z brązu a cokół pokryty został marmurowymi płytami.
  • 22 maja 1987 Ministerstwo Komunikacji ZSRR wydało artystycznie oznakowaną kopertę z jego wizerunkiem.
  • 28 listopada 1988 nazwano jego imieniem tankowiec typu Oleg Koszewoj (wycofany ze służby we wrześniu 2014)[5]

Odznaczenia

  • Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 25 września 1986 roku za "męstwo, odwagę i poświęcenie przy likwidacji następstw katastrofy w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej" został pośmiertnie odznaczony tytułem honorowym Bohatera Związku Radzieckiego ( nr 11548) oraz Orderem Lenina (nr 459660)[6].
  • 26 kwietnia 1996 za "wyjątkową osobistą odwagę i poświęcenie, oraz profesjonalizm, jakim wykazał się w czasie likwidacji skutków katastrofy czarnobylskiej" został pośmiertnie odznaczony gwiazdą "Za Odwagę"[7].

Przypisy

  1. ↑ Герої-ліквідатори. chnpp.gov.ua. [dostęp 2019-05-18].
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Виктор Николаевич Кибенок. warheroes.ru. [dostęp 2019-05-20].
  3. ↑ Raport UNSCEAR, Appendix to Annex G “Early effects in man of high radiation doses”. Acute radiation effects in victims of the Chernobyl accident (1988), s. 20.
  4. ↑ Nina Złydienko: Мать героя Чернобыля рассказала о сыне. gp.by. [dostęp 2019-0519].
  5. ↑ Wiktor Kibenok (ros.). fleetphoto.ru. [dostęp 2020-09-20].
  6. ↑ Medal nr 11548, Order Lenina nr 459660
  7. ↑ Указ Президента України № 297/96 від 26 квітня 1996 року «Про нагородження відзнакою Президента України — зіркою „За мужність“». zakon1.rada.gov.ua. [dostęp 2019-05-20].
Źródło: „https://wiki.czarnobyl.pl/index.php?title=Wiktor_Kibenok&oldid=5913”