Walerij Chodemczuk
| ||
| ||
| Stanowisko | ||
| Starszy operator GCN | ||
| Informacje biograficzne | ||
| Imię i nazwisko | Walerij Ilicz Chodemczuk | |
| Data i miejsce urodzenia | 24 marca 1951 Krapiwnia | |
| Data i miejsce śmierci | 26 kwietnia 1986 († 35 l.) Prypeć (Czarnobylska Elektrownia Jądrowa) | |
| Przyczyna śmierci | Obrażenia wewnętrzne | |
| Miejsce spoczynku | Czarnobylska Elektrownia Jądrowa. Cmentarz Mitiński (grób symboliczny) | |
| Narodowość | ukraińska | |
| Kariera zawodowa | ||
| Pracodawca | Czarnobylska Elektrownia Jądrowa | |
| Okres | 04.09.1973 – 26.04.1986 | |
| Wydział | II. wydział reaktora (RC-2) | |
Walerij Ilicz Chodemczuk (ros. Валерий Ильич Ходемчук; ur. 24 marca 1951 we wsi Krapiwnia, zm. 26 kwietnia 1986 w Prypeci[1]) – starszy operator głównych pomp cyrkulacyjnych na II. wydziale reaktorów (RC-2) Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Pierwsza ofiara śmiertelna wypadku, 26 kwietnia 1986 roku.
Spis treści
Życiorys
Urodzony 24 marca 1951 we wsi Krapiwnia w rejonie iwankowskim w Ukraińskiej SRR[2]. Gdy miał półtora roku zmarł jego ojciec, od tego momentu wychowywała go matka wraz z pozostałą trójką rodzeństwa. Ukończył Malińskie Technikum Leśne. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej powrócił do rodzinnej wsi. Tydzień po przyjeździe został skierowany przez Komsomoł do pracy przy budowie Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej gdzie od 4 września 1973 został zatrudniony. W początkowym okresie na stanowiskach operatora kotła, starszego operatora kotła na wydziale cielnym i komunikacji podziemnej, operator VI. grupy. 2 marca 1978 objął stanowisko starszego operatora na I. wydziale reaktorów (RC-1). Od kwietnia 1982 został przniesiony na stanowisko starszego operatora VII. grupy GCN (głównych pomp cyrkulacyjnych) II. wydziału reaktorów (RC-2)[2]. Jego portret znajdował się w miejskiej tablicy honorowej przedstawiającej lokalnych przodowników pracy[3].
Wypadek w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej
W momencie wybuchu przebywał najprawdopodobniej na stanowisku roboczym w pobliżu głównych pomp cyrkulacyjnych (GCN) na poziomie +10 w północnej hali pomp, najbliżej epicentrum eksplozji. Krótko po wybuchu bezskutecznie poszukiwany m.in. przez naczelnika II. wydziału reaktorów Walerija Pierewaczenkę oraz Aleksandra Juwczenko który tak wspomina okres poszukiwań:(...) Pierewaczenko powiedział że teraz będziemy szukali Chodemczuka – nie miał szans wydostać się stamtąd o własnych siłach. Udaliśmy się na poszukiwania, nie tracąc ani chwili z nadzieją że go znajdziemy. Nikomu nawet przez myśl nie przeszło że jego poszukiwania są bezcelowe. W poszukiwaniach brali udział: W. I. Pierewaczenko, W. W. Gołowatiuk, W. S. Kirijenko, W. W. Diczenko, Ju.P. Judin, W. Szkurko. Akcja poszukiwawcza trwała przez dobre kilka godzin, często prowadzona w przenikliwej ciemności gdyż oświetlenie wielu pomieszczeń i korytarzy nie działało. Mimo przedzierania się z trudem przez zawalone gruzem przejścia, w ryku osuwisk gruzowisk, dusząc się od dymu i pyłu radioaktywnego w nieznanych personelowi strefach o wysokim promieniowaniu, dopóki sami nie zaczęliśmy tracić przytomności. Zaniechaliśmy poszukiwań dopiero zmuszeni poleceniem natychmiastowego opuszczenia elektrowni po 7 rano 26 kwietnia wraz z przybyciem nowej zmiany roboczej[3].
(...) Ale co tam zastałem, zobaczyłem tylko ruiny, jeśli tam był (Walery Chodemczuk) to go pogrzebało pod filarami. (...) Zamiast sufitu było tylko niebo, niebo pełne gwiazd[4]
Śmierć
Zginął w wieku 35 lat. Jego ciało do tej pory nie zostało odnalezione i najprawdopodobniej zostało spopielone lub pogrzebane pod zgliszczami bębnów separatora pary. Od 1997 jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Mitińskim w Moskwie[3]. Poświęcono mu tablicę pamiątkową znajdującą się w budynku reaktora bloku energetycznego nr III[5].
Prywatnie
Pozostawił matkę Annę Isakowna (ur. 1916)[6][7] oraz żonę Natalię Romanowną i dwoje dzieci, syna Olega (ur. 1974)[6] i córkę Łarisę (ur. 1973)[6][3]. W Prypeci mieszkał przy ul. Łesi Ukrainki 8/39[8]. Po ewakuacji jego rodzina otrzymała zakwaterowanie w Kijowie przy ul. Balzaka (Trojeszczyzna)[6].
Odznaczenia
Przed wypadkiem został odznaczony orderem „Znak Honoru” oraz orderem Sławy Pracy II stopnia (1984)[7] oraz pośmiertne:
- Order „Za Odwagę” III klasy (Ukraina, 2008)[9]
- Order „Znak Honoru” (ZSRR, 1986)
Przypisy
- ↑ Walerij Chodemczuk poniósł śmierć na terenie elektrowni która administracyjnie podlegała miastu Prypeć.
- ↑ 2,0 2,1 Geroi – likwidatory (ros.). chnpp.gov.ua. [dostęp 2021-02-06].
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Kniga pamiati "Żywy, poka pomnim": Poswiaszczajetsia tiem, kto pogib w Czernobylskom piekle... Chodemczuk Walerij Ilicz (ukr.). coolschool1.at.ua. [dostęp 2021-02-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-25)].
- ↑ Relacja Aleksandra Juwczenki dla filmu Zero Hour: Disaster at Chernobyl (reż. Renny Bartlett, 2004)
- ↑ Sebastian Marciak: Czarnobylska Elektrownia Jądrowa. marciak.pl. [dostęp 2017-06-13].
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Spis ofiar śmiertelnych awarii w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej sporządzonych przez KGB.
- ↑ 7,0 7,1 Monołog matieri (Anna Chodiemczuk) (ukr.). slavutich.cn.ua. [dostęp 2021-02-06].
- ↑ Żądny Przygód: Jego ciało do dziś leży pod gruzami elektrowni w Czarnobylu. youtube.com. [dostęp 2021-05-16].
- ↑ Dekret Prezydencki nr 1156/2008 z dnia 12 grudnia 2008. r.. zakon3.rada.gov.ua. [dostęp 2018-10-09].
| |||||||||||
