Wasilij Ignatienko
| Wasilij Ignatienko | |
|---|---|
| Wasilij Iwanowicz Ignatienko | |
 | |
| Stanowisko | |
| Strażak, starszy sierżant wojsk wewnętrznych | |
| Informacje biograficzne | |
| Imię i nazwisko | Wasilij Iwanowicz Ignatienko |
| Data i miejsce urodzenia | 13 marca 1961 Spieriżje |
| Data i miejsce śmierci | 13 maja 1986 († 25 l.) Moskwa |
| Przyczyna śmierci | Ostra choroba popromienna |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Mitiński (Moskwa) |
Wasilij Iwanowicz Ignatienko (ros. Василий Иванович Игнатенко; ur. 13 marca 1961 w Spieriżje, zm. 13 maja 1986 w Moskwie) – strażak, starszy sierżant wojsk wewnętrznych ZSRR, dowódca oddziału (drużyny) SWPCz-6 biorącej udział w akcji gaśniczej 26 kwietnia 1986, jedna z ofiar śmiertelnych wypadku.
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 marca 1961 we wsi Spieriżje w rejonie brahińskim w obwodzie homelskim w Białoruskiej SRR. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął naukę w szkole zawodowej na kierunku elektrotechnika w Homlu. Następnie otrzymał nakaz pracy w Bobrujsku. Z uwagi na podjętą pracę przez dwa lata odraczano mu powołanie do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Trzeciego roku został powołany i służył w wojskach pożarniczych w Moskwie. Nie złożył przysięgi wojskowej. Po przejściu do cywila postanowił kontynuować pracę w straży. Bezskutecznie próbował dostać pracę w straży w Czernihowie. Dzięki protekcji sąsiada który pracował w elektrowni został przyjęty do straży[1]. W 1982 rozpoczął służbę w organach ministerstwa spraw wewnętrznych[2].
26 kwietnia 1986[edytuj | edytuj kod]
W chwili wypadku pełnił dyżur bojowy. O 1:35 jego jednostka jako druga przybyła na miejsce akcji gaśniczej wezwana jako wsparcie dla WPCz-2. Nad ranem z pierwszymi objawami choroby popromiennej został przewieziony na oddział szpitalny MSCz-126 w Prypeci gdzie otrzymał podstawową opiekę medyczną. 27 kwietnia został przewieziony na oddział radiologiczny Instytutu Biofizyki Szpitala Klinicznego nr 6 w Moskwie . Otrzymał najprawdopodobniej dawkę 1600 remów[1].
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Mimo przeszczepu szpiku kostnego 2 maja od siostry Ludmiły zmarł 13 maja 1986 o godzinie 11:20 w wieku 25 lat w wyniku ostrej choroby popromiennej IV stopnia. Został pochowany 15 maja na tamtejszym Cmentarzu Mitińskim (kwatera 162)[1].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Tytuł Bohater Ukrainy oraz medal Złota Gwiazda[3] (2006) (pośmiertnie)
- Order Za Odwagę[4] (1996) (pośmiertnie)
- Order Czerwonego Sztandaru (pośmiertnie)
Życie prywatne[1][edytuj | edytuj kod]
- Małżonka: Ludmiła (ślub 24 września 1983), w momencie wypadku była w szóstym miesiącu ciąży
- Dzieci: Natasza (córka †1986)[5]
- Matka: Tatjana Pietrowna[6]
- Ojciec: Iwan Tarasowicz († 61 l. 1995)
- Rodzeństwo: Ludmiła († lato 2015), Natasza (ur. 1971/72), Kolja, Witalij
Krzyk Czarnobyla[edytuj | edytuj kod]
W książce "Czarnobylska modlitwa" autorka, Swietłana Aleksijewicz udokumentowała historię żony Wasilija Ignatienki - Ludmiły.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Мать героя Чернобыля рассказала о сыне. gp.by. [dostęp 2019-02-09].
- ↑ Копирование доступно после регистрации на сайте.. fireman.club. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ dekret Prezydencki nr 328/2006 z dnia 21 kwietnia 2006 r.
- ↑ dekret prezydencki nr 346/1996 z dnia 8 maja 1996 r.
- ↑ W wyniku napromieniowania żyła jedynie cztery godziny. Pochowana w grobie Wasilija.
- ↑ zam. Berezyna, obw. miński
| |||||||||||
