Wiktor Kibenok
| ||
| ||
| Stanowisko | ||
| Naczelnik warty SWPCz-6 | ||
| Informacje biograficzne | ||
| Imię i nazwisko | Wiktor Nikołajewicz Kibenok | |
| Data i miejsce urodzenia | 17 lutego 1963 Iwaniwka | |
| Data i miejsce śmierci | 11 maja 1986 († 23 l.) Moskwa | |
| Przyczyna śmierci | Zespół ostrej choroby popromiennej | |
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Mitiński (kwatera 162) | |
| Narodowość | ukraińska | |
| Edukacja | Czerkaska Szkoła Pożarowo-Techniczna Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR | |
| Okres | 1981 – 1984 | |
| Kariera zawodowa | ||
| Pracodawca | Kijowski Obwodowy Urząd Spraw Wewnętrznych | |
| Okres | 1980 – 11.05.1986 | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
.jpg)
_o_numerze_99-39_KXX_nale%C5%BC%C4%85ca_do_SWPCz-6..jpg)
Wiktor Nikołajewicz Kibenok (ros. Виктор Николаевич Кибенок; ur. 17 lutego 1963 we wsi Iwaniwka, zm. 11 maja 1986 w Moskwie) – strażak, porucznik służby wewnętrznej, naczelnik warty (zmiany) SWPCz-6. 26 kwietnia 1986 dowodził jednostką straży pożarnej z Prypeci podczas akcji gaśniczej bloku energetycznego nr IV Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Jedna z ofiar śmiertelnych wypadku. Uhonorowany pośmiertnie tytułem Bohatera Związku Radzieckiego oraz Orderem Lenina (1986).
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 17 lutego 1963 we wsi Iwaniwka w rejonie nyżniosirohozkim w obwodzie chersońskim, w rodzinie z tradycjami strażackimi. Od 1980 pracował w organach Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR. W 1984 ukończył Czerkaską Szkołę Pożarowo-Techniczną Ministerstwa Spraw Wewnętrznych ZSRR (obecnie Akademia Bezpieczeństwa Pożarowego im. Bohaterów Czarnobyla). W tym samym roku w stopniu porucznika został mianowany naczelnikiem warty (zmiany) Samodzielnej Zmilitaryzowanej Jednostki Pożarniczej nr 6 (SWPCz-6) Kijowskiego Obwodowego Urzędu Spraw Wewnętrznych[1]. Był członkiem Komsomołu oraz kandydatem na mistrza sportu jednostek pożarniczych ZSRR[2].
26 kwietnia 1986[edytuj | edytuj kod]
W chwili wypadku pełnił dyżur bojowy. O 1:35 jego jednostka jako druga przybyła na miejsce akcji gaśniczej wezwana jako wsparcie dla WPCz-2. Nad ranem z pierwszymi objawami choroby popromiennej został przewieziony na oddział szpitalny MSCz-126 w Prypeci gdzie otrzymał podstawową opiekę medyczną. 27 kwietnia został przewieziony na oddział radiologiczny Instytutu Biofizyki Szpitala Klinicznego nr 6 w Moskwie.
Śmierć[edytuj | edytuj kod]
Zmarł 11 maja 1986 w wieku 23 lat w wyniku zespołu ostrej choroby popromiennej IV stopnia (uszkodzenia skóry i płuc[3]). Został pochowany 13 maja na tamtejszym Cmentarzu Mitińskim (kwatera 162)[2][4].
Rodzina[edytuj | edytuj kod]
Dziadek Kuzma Archipowicz Kibienok oraz ojciec Nikołaj Kuzmicz Kibienok (1938-1993) byli strażakami. Ojciec został odznaczony medalem „Za odwagę w ogniu”, zmarł w wyniku choroby nowotworowej. Matka, Irina Iosifowna (1937-2017) mieszkała we Lwowie. Ponadto miał siostrę Tatjanę Nikołajewną Pjetrieczenko (ur. 1966). Żona Tatjana Nikołajewna (ur. 1962) obecnie mieszka w Kijowie..
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
- Jego imieniem nazwano ulice w kilku miastach oraz wsiach obwodu kijowskiego: Bojarki, Mironowki, Skwiry, Borodianki oraz wsiach: Zielony Bór, Sukacze, Fieniewiczie, Szpili i Koziczanka. A także miast innych obwodów Ukrainy: Warasz, Luboml, Uman, Czerkasy[2].
- 26 kwietnia 1987 w Iwankowie w obwodzie kijowskim, na mocy decyzji Rady Regionalnej Kijowa wzniesiono pomnik będący jego wizerunkiem. Popiersie zostało wykonane z brązu a cokół pokryty został marmurowymi płytami.
- 22 maja 1987 Ministerstwo Komunikacji ZSRR wydało artystycznie oznakowaną kopertę z jego wizerunkiem.
- 28 listopada 1988 nazwano jego imieniem tankowiec typu Oleg Koszewoj (wycofany ze służby we wrześniu 2014)[5]
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Dekretem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z dnia 25 września 1986 roku za "męstwo, odwagę i poświęcenie przy likwidacji następstw katastrofy w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej" został pośmiertnie odznaczony tytułem honorowym Bohatera Związku Radzieckiego ( nr 11548) oraz Orderem Lenina (nr 459660)[6].
- 26 kwietnia 1996 za "wyjątkową osobistą odwagę i poświęcenie, oraz profesjonalizm, jakim wykazał się w czasie likwidacji skutków katastrofy czarnobylskiej" został pośmiertnie odznaczony gwiazdą "Za Odwagę"[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Герої-ліквідатори. chnpp.gov.ua. [dostęp 2019-05-18].
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Виктор Николаевич Кибенок. warheroes.ru. [dostęp 2019-05-20].
- ↑ Raport UNSCEAR, Appendix to Annex G “Early effects in man of high radiation doses”. Acute radiation effects in victims of the Chernobyl accident (1988), s. 20.
- ↑ Nina Złydienko: Мать героя Чернобыля рассказала о сыне. gp.by. [dostęp 2019-0519].
- ↑ Wiktor Kibenok (ros.). fleetphoto.ru. [dostęp 2020-09-20].
- ↑ Medal nr 11548, Order Lenina nr 459660
- ↑ Указ Президента України № 297/96 від 26 квітня 1996 року «Про нагородження відзнакою Президента України — зіркою „За мужність“». zakon1.rada.gov.ua. [dostęp 2019-05-20].
| |||||||||||
